საქართველოში პროფესიული კავშირების საქმიანობას აწესრიგებს საქართველოს კანონი პროფესიული კავშირების შესახებ. აღნიშნული კანონი პროფკავშირებს გარკვეულ უფლებებს ანიჭებს და მათი დაცვის გარანტიებსაც განსაზღვრავს. კანონის მიხედვით, პროფკავშირების უფლებებია: მუშაკთა შრომითი და სოციალურ-ეკონომიკური უფლებებისა და ინტერესების დაცვისა და წარმომადგენლობის უფლება; დასაქმებისადმი ხელშეწყობის უფლება; კოლექტიური მოლაპარაკების წარმოების, კოლექტიური ხელშეკრულებისა და შეთანხმების დადებისა და შესრულებისადმი კონტროლის უფლება; კოლექტიური შრომითი დავის გადაწყვეტაში მონაწილეობის უფლება; ინფორმაციის მიღება და განხილვა (მიიღონ და განიხილონ საწარმოთა ადმინისტრაციის, დამსაქმებლის, დამსაქმებელთა გაერთიანების, სახელმწიფო ხელისუფლებისა და ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოებისაგან თავისი საწესდებო საქმიანობის უზრუნველსაყოფად აუცილებელი ინფორმაცია შრომით და სოციალურ-ეკონომიკურ საკითხებზე); პროფკავშირული მუშაკის სწავლება და კვალიფიკაციის ამაღლება; შრომის კანონმდებლობის დაცვისადმი პროფკავშირული კონტროლის უფლება; შრომისა და გარემოს დაცვაში მონაწილეობის უფლება; სახელმწიფო საკუთრების პრივატიზაციაში მონაწილეობის უფლება; საწარმოთა მმართველობის კოლეგიალურ ორგანოებში მონაწილეობა; მუშაკთა ინტერესების დაცვისა და წარმომადგენლობის უფლება შრომითი დავის განმხილველ ორგანოებში. მე–20 მუხლის თანახმად, პროფკავშირებს უფლება აქვთ: პროფკავშირის წევრების შრომითი უფლებების დასაცავად, კანონმდებლობის შესაბამისად, წარადგინოს სარჩელი, შეიტანოს განცხადება და გამოვიდეს სასამართლოში ან შრომითი დავის განმხილველ სხვა ორგანოებში; გაუწიოს პროფკავშირის წევრებს სამართლებრივი დახმარება; შექმნას იურიდიული განყოფილებები და კონსულტაციები თავისი სტრუქტურების ფარგლებში. კანონი სახელმწიფოს ავალდებულებს, პროფკავშირებს ხელი შეუწყოს წესდებით გათვალისწინებული ამოცანების განხორციელებაში.